ท้อได้แต่ไม่ถอย เรากำลังวิ่งอยู่บนเส้นทางที่แสนยาวไกลและอยู่ดี ๆ แล้วก็ไปสะดุดหินก้อนใหญ่แล้วเราก็ล้ม เมื่อล้มเราก็จะเป็นแผลไม่ว่าจะเป็นแผลถลอกเพียงเล็กน้อยหรือว่าแผลที่ใหญ่จนต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อไปรักษาแผลนั้น แล้วพอต้องทายาด้วยแอลกอฮอล์เพื่อที่จะล้างเชื้อโรค มันคงรู้สึกแสบมากใช่ไหมครับในตอนนั้นแสบตัวเราอยากจะร้องออกมาแต่เราก็กลัวว่าคนภายนอกพี่อยู่นอกห้องคนไข้ที่ห้องทำแผลจะได้ยินเสียงของเราและนั่นมันคงดูไม่เท่เอาซะเลย ท้อได้ไม่ถอย ล้มลงก็ลุกให้เร็ว ถ้าเปรียบเส้นทางยาวไกลเป็นเหมือนความฝันของเราและก้อนหินก้อนใหญ่ก็เป็นเหมือนอุปสรรคไม่ใช่ทุกครั้งที่เราจะก้าวข้ามอุปสรรคไปได้หลายครั้งเราก็ล้มเหลวเหมือนที่เราสะดุดก้อนหินนั่นแหละครับและการล้มเหลวและทำให้เรารู้สึกล้มเหลว ความรู้สึกล้มเหลวนั่นแหละที่จะทำให้เรานั้นกลายเป็นคนที่อ่อนแอรู้สึกท้อแท้ และหลังจากเราล้มเราต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อไปล้างแผลถ้าอย่างนั้นมันใหญ่จนเกินไป มันก็คงเป็นเหมือนกันที่เราล้มเหลวอย่างหนักแล้วเราไปหาที่พักใจนั่นแหละครับ โรงพยาบาลเปรียบเหมือนเพื่อนสนิทเรา คนที่เรารัก ครอบครัวของเรา เขาจะอยู่ตรงนั้นเสมอและคอยปลอบใจเราเหมือนที่เราไปพบคุณหมอที่โรงพยาบาลครับ และเขาจะดูแลเราจนเรารู้สึกว่าเรามีพลังที่จะก้าวข้ามจากความล้มเหลวนั้นแล้วมันก็คงเป็นเช่นเดียวกับการที่คุณหมอดูแลเราจนเราหายเจ็บไข้ได้ป่วยแล้ว และแอลกอฮอล์ล้างแผลที่ทำให้แผลเรานั้นไม่มีเชื้อโรคมันก็คงเปรียบเสมือนคำเตือน คำปลอบใจ...
